Sicacik koynundan gecenin soguk yalnizligina birakmistin beni.
Ruzgarin puskulleri yuzumu siyirirken,
kule donmus ellerin ucup gitmekteydi ve
yalanci ve yorgun bir isik suzulmekte yolumu aydinlatir gibi.
Oysa ne yol aydinlik ne de gozlerin artik.
Hayat duz bir cizgiye donmus ve
uzerinde dogrulamayan bir de ben zil zurna, kor kutuk.
Zikzaglarimin arasindan damla damla bir seyler dokulmekteydi sanki.
Ellerimi uzatsam da tutamadim.
Sonra inanamadim.
Avuclarimin icine biraktigin o sevginle en masum halin damlalarin arasina karisiyor,
cozunuyordu adeta...
Sokak lambasi bile saygimi kazanmaya baslamisti o an,
yolum hala karanlik olsa da...