güz

küçük ellerim devleşirdi bedeninde
avucumun içine sığdırırdım her şeyini, benimdin..
ve biz, köleleri olurduk ayrılamayan gözlerimizin
birbirlerine hapsolup ağlardı onlar
karanlığı delen bembeyaz çığlıklar doğar
ve biz sahip çıkamaz, birbirimizi yaralar
sebebini bilemezdik

ev

insan korkularının ortasına, bile bile savunmasız, korunmasız, çırılçıplak ve yalnız yürüyebilir mi?
sen korkularıma sığındığım tek yersin..

sesin

en güzel besteler elde enstruman yokken yapılandır. çünkü dünyadaki en güzel enstruman insan sesidir.. kalıbı ve kuralı yoktur, özgürdür ve senindir.

senin

enstrumanınla yalnızken tanışacaksın. onu başkası anlatmayacak, kendine anlattıracaksın, hiçbir kurala, kalıba hapsolmadan..